Deze ochtend ontving Dominique Willaert de vredesprijs in het vredeshuis van Aalst omwille van zijn Denderwerk waarbij hij héél wat fijne en enthousiaste mensen ontmoette die interesse hebben in onze Dendertop-in-ontwikkeling.
​
In alle Dendergemeentes proberen we lokale verenigingen, bewegingen, organisaties - jong en oud - over de partijgrenzen heen - samen te brengen om onze eigen zitdagen te organiseren. We proberen dus plekken en momenten te creëren waar mensen met vragen, noden en dromen op verhaal kunnen komen. Dit is onze manier om meer maatschappelijke en politieke nabijheid te ontwikkelen. En in ruil vragen we niet eens aan de mensen om lidgeld te betalen of op ons te stemmen. Democratisch en betrokken zorg dragen is meer dan voldoende return.

De vredesprijs deel Dominique graag met Jos Van Herreweghe, Frederik Dezutter, Freddy Willems en Yasmina Besseghir die mee hun ferme schouders onder dit project zetten!

Linkse partijen moeten het voor álle burgers opnemen als ze extreemrechts willen bekampen, schrijft Dominique Willaert.

De verkiezingsoverwinning van de PVV van Geert Wilders in Nederland is wellicht een voorafspiegeling van wat Vlaanderen en andere Europese regio’s en landen wacht. De verstomming en ontzetting bij de traditionele partijen en instellingen verbazen me evenwel meer dan de monsterscore van de PVV. Het gaat dan vaak over hoe extreemrechts het migratiethema monopoliseert, maar te weinig over de bestaansonzekerheid die meer en meer mensen in de fuik van extreemrechts doet belanden.
Extreemrechts in Europa laat rond het migratiethema een nooit geziene golf van affectieve polarisatie opwellen. Tegelijkertijd is er het onbehagen dat voortvloeit uit de desastreuze globalisering, en zo zoekt de onvrede zich als kolkend lava een weg naar de oppervlakte. Toen ik in 2022 de Denderstreek doorkruiste en mijn oor te luisteren legde bij sympathisanten en kiezers van Vlaams Belang, heb ik geleerd dat het migratiethema veeleer als symptoom fungeert, en dat er diepere oorzaken aan de basis van de onvrede en de woede liggen.
In zowat alle regio’s waar extreemrechts erop vooruitgaat, lopen de inwoners de ene verlieservaring na de andere op. De duurzame sociale relaties die de inwoners er generaties lang onderdak en nabijheid boden, zijn aan flarden gereten door de sluiting van de post- en vakbondskantoren, de cafés en de loketten van de stations en mutualiteiten. De kleinhandel moest wijken voor anonieme en lelijke baanwinkels. De inwoners hebben het niet alleen over de afbraak van de publieke dienstverlening, maar ook over de teloorgang van de tradities en de aanval op de gewoonten die hun houvast en geborgenheid boden. Ik probeer mijn kosmopolitische, stedelijke vrienden uit te leggen hoe woke thema’s zoals safe spaces, genderfluïditeit en Zwarte Piet veeleer op weerstand stuiten dan tot betrokkenheid leiden.
Ontgoocheling en woedeIk merk bij de traditionele partijen weinig tot geen serieuze politieke betrokkenheid bij de 30 à 40 procent van de bevolking die het einde van de maand amper of helemaal niet haalt. Die groep bestaat niet alleen uit de klassieke werkende klasse – de arbeidersklasse en de lagere middenklasse – maar ook uit kleine zelfstandigen en landbouwers die hun stinkende best doen, maar nauwelijks sociale erkenning en respect genieten, laat staan een waardig en leefbaar inkomen bij elkaar krijgen.
Het succes van extreemrechts is daardoor voor een groot deel op het conto van de traditionele partijen te schrijven. In de ogen van velen zijn die vooral met zichzelf bezig en ontbreekt het ze aan politieke wil en moed om de bestaande welvaart en rijkdom rechtvaardig te herverdelen. De mensen die me zonder schroom vertelden op Vlaams Belang te zullen stemmen, vroegen mij wat ik zelf dacht van het prijskaartje van de groenestroomcertificaten, van het immense tekort aan sociale woningen en betaalbare koopwoningen en van de Vlaamse premie van 5.000 euro voor wie een elektrische auto koopt. Intussen brachten ze hun zomervakantie noodgedwongen thuis door, omdat hun vakantiegeld opging aan hoge energiefacturen.

Ik werd deelgenoot van de ontgoocheling en de woede van mensen die me vertelden dat ze het gevoel hebben er niet meer bij te horen. Hun verhalen drukken de groeiende en bijtende bestaansonzekerheid uit. Die mensen horen en zien alleen maar slecht nieuws waarop ze geen vat hebben. De klimaatdreiging schrikt hen zodanig af dat er, onder invloed van de extreemrechtse complotverhalen, een klimaataversie groeit. Ze hebben geen enkel uitzicht op vooruitgang, ze ervaren stilstand en achteruitgang. Ik heb geluisterd naar de mensen die de zwaarste lasten dragen, geen enkele premie of belastingvrijstelling genieten en veeleer uit wanhoop dan uit ideologische overtuiging hun heil bij extreemrechts zoeken. Daar komen ze dan terecht in een robuust kamp dat blaakt van zelfvertrouwen en hun beterschap en verandering voorspiegelt. En dat is iets waar de traditionele partijen allang niet meer in slagen: hun belofte op sociale erkenning en op bestaanszekerheid is een loze belofte gebleken.

Schuld van ‘de migranten’
Als er alleen maar kruimels op tafel komen, hoeft het niet te verbazen dat wie voor die kruimels strijdt, vatbaar is voor de verdeel-en-heersstrategie van extreemrechts. Ook de traditionele partijen framen ‘de migranten’ als zondebok en bron van alle ellende, waardoor ze het discours en het programma van extreemrechts normaliseren. Terwijl net de mensen met een migratieachtergrond de zwaarste tol betalen voor de gevolgen van de globalisering en het neoliberale beleid: ze krijgen minder makkelijk toegang tot de arbeids- en huisvestingsmarkt, ze verdienen in veel gevallen minder dan hun witte collega’s en ze zijn vaker het slachtoffer van politiegeweld en racisme in de publieke ruimte en op de sociale media.

Het extreemrechtse spook dat door Europa waart, kan alleen worden verjaagd als de traditionele en linkse partijen het ondubbelzinnig opnemen voor alle burgers, ongeacht hun afkomst of kleur. Onze democratische samenleving kan alleen overeind blijven als de traditionele partijen ophouden met de taal en het programma van extreemrechts na te bootsen. Het is de hoogste tijd dat de liberalen, christendemocraten en socialisten hun historische politieke waarden en idealen opnieuw met hand en tand leren te verdedigen en te realiseren. Ze horen de politieke moed te ontwikkelen om niet de migranten, maar wel de groeiende ongelijkheid te bestrijden.

​Dendertop in Ninove over toekomst van Denderstreek : "Meer nabijheid aanbieden aan inwoners"
In Ninove is een "Dendertop" georganiseerd, naar aanleiding van het boek van auteur Dominique Willaert "Niet alles, maar veel begint bij luisteren". Thema van het boek is zijn reis van vier maanden doorheen de Denderstreek en de gesprekken die hij voerde met de inwoners.

Ze waren met zo'n 60, de deelnemers aan de Dendertop in Ninove. Samen met drie middenveldorganisaties, waaronder het Vermeylenfonds, Masereelfonds en Avansa, organiseerde auteur Dominique Willaert het initiatief. Het doel was om samen na te denken over het leven in de Denderstreek. "We willen werken aan een 'sociaal charter' voor deze streek, meer bepaald iets wat inhaakt op de vele sociale noden en verlangens van de inwoners. Daarin komen thema’s als ongelijkheid, publieke dienstverlening, jeugdwerk, onderwijs, huisvesting, integratie, sport en vrije tijd aan bod." 

Meer nabijheid voor kwetsbare mensen
"In elke gemeente en stad gaan we op zoek naar hoe we mensen die sociaal-economisch kwetsbaar zijn een stuk meer nabijheid kunnen bieden", gaat hij verder. "Om dat te bereiken gaan we op twee assen werken. Aan de ene kant willen we de mensen zelf bereiken. We gaan op zoek naar meer en betere samenwerkingsverbanden om de inwoners beter te kunnen ondersteunen. Aan de andere kant zijn we van plan om de signalen die wij opvangen door te spelen aan politieke partijen zodat ze die problemen kunnen opnemen in hun partijprogramma. We willen vooral een boodschap afgeven aan de Vlaamse en federale overheid en hen stimuleren om meer te investeren in de Denderstreek."

Om dat alles te verwezenlijken hoopt Willaert niet alleen te kunnen samenwerken met middenveldorganisaties maar ook met de inwoners zelf. "Er zijn heel wat organisaties die met vrijwilligers werken, we willen die mensen graag mee aan boord krijgen. Met die uitgebreide groep gaan we verder nadenken over: Hoe kunnen we meer geborgenheid en nabijheid creëren voor mensen met een klein netwerk?" 

Het is de intentie om tegen 2029 de doelstellingen te halen."We kiezen niet voor een korte sprint maar wel voor een lange afstand", zegt Willaert nog.

​Het succes van de boekentournée van ‘Niet alles maar veel begint bij luisteren’ in de Denderstreek had uiteraard te maken met de sterke inhoud van het boek. Een even belangrijke oorzaak van de volle zalen, lag in het feit dat de organisatie van de boekvoorstellingen gedragen werd door lokale verenigingen en bewoners.
Zo gingen voor de boekvoorstelling in Ninove (13 oktober ‘23) de jongeren van Uit de Marge en Habbekrats op zoek naar hun dromen en hoop voor hun stad. Na de vertoning van hun filmpje werd het even stil in de zaal. Waarna het applaus losbarstte.
Straffe jongeren zijn het!

𝑫𝒆 𝒂𝒇𝒕𝒓𝒂𝒑 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒃𝒐𝒆𝒌𝒆𝒏-𝒕𝒐𝒖𝒓𝒏𝒆́𝒆 𝒊𝒏 𝒅𝒆 #𝑫𝒆𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔𝒕𝒓𝒆𝒆𝒌 “𝑵𝒊𝒆𝒕 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒔 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒗𝒆𝒆𝒍 𝒃𝒆𝒈𝒊𝒏𝒕 𝒃𝒊𝒋 𝒍𝒖𝒊𝒔𝒕𝒆𝒓𝒆𝒏” 𝒘𝒂𝒔 𝒐𝒑 𝒗𝒓𝒊𝒋𝒅𝒂𝒈𝒂𝒗𝒐𝒏𝒅 22 𝒔𝒆𝒑𝒕𝒆𝒎𝒃𝒆𝒓 𝒊𝒏 𝑪𝑪 𝑫𝒆 𝑾𝒆𝒓𝒇 𝒕𝒆 #𝑨𝒂𝒍𝒔𝒕.

450 toeschouwers luisterden naar diverse stemmen op het podium, gebracht door mensen die begaan zijn met hun streek, mensen strevend naar een zorgzame en rechtvaardige samenleving.
Maar dé aftrap in De Werf werd gegeven door de Aalstenaar Tachini Bomangi, die met muziek en beeld de debatten opende. Debatten waar hij zelf zou aan deelnemen. Onder het hoofdstuk ‘ik dacht dat elke Vlaming ons Hollands wel zou gebruiken’ vertelt Tachini in het boek - vanaf bladzijde 50 - uitgebreid over Aalstenaar zijn en worden.
Zwart En Wit Moordenaars, rapte Tachini in De Werf.
𝑫𝒆 𝒕𝒐𝒖𝒓𝒏𝒆́𝒆 𝒘𝒂𝒔/𝒊𝒔 𝒗𝒆𝒓𝒕𝒓𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏.